|
Jest jakaś siła, imperatyw jakiś, Co na cmentarze wszystkich nas goni. Potrzeba serca, przymus taki, By miłość zawrzeć w kwiatów woni.
Przemierzać aleje sercami usłane Tych, których nie ma już wśród nas. Bo to są serca przez nas kochane Serca, które odeszły na wieczny czas.
Zapachem kwiatów – tęsknotę swoją, Zniczami – pragnienie bliskości piszemy. Miłość i pamięć korzeni są ostoją, Więc bliskim z serca cześć oddajemy.
I choć odeszli, wciąż żyją w nas W naszych sercach i wspomnieniach. Zostaną tam przez cały czas Naszego, ludzkiego istnienia. Maria Gawlikowska