Jest jakaś siła, imperatyw jakiś, Co na cmentarze wszystkich nas goni. Potrzeba serca, przymus taki, By miłość zawrzeć w kwiatów woni.

Przemierzać aleje sercami usłane Tych, których nie ma już wśród nas. Bo to są serca przez nas kochane Serca, które odeszły na wieczny czas.

Zapachem kwiatów – tęsknotę swoją, Zniczami – pragnienie bliskości piszemy. Miłość i pamięć  korzeni są ostoją, Więc bliskim  z serca cześć oddajemy.

I choć odeszli, wciąż żyją w nas W naszych sercach i wspomnieniach. Zostaną tam przez cały czas Naszego, ludzkiego istnienia.   Maria Gawlikowska