Nasz Patron jak podaje żywot spisany w VIII wieku uchodzi za postać bezsporną i historyczną. Był dowódcą armii cesarskiej, oficerem rzymskim. Florian którego cechowała cnota męstwa i wielkie posłuszeństwo w głoszeniu i obronie prawdy, doprowadziły Go do śmierci męczeńskiej. Żył w czasach bardzo trudnych. Za czasów cesarza Dioklecjana 284 – 305 nastały prześladowania chrześcijan w całym cesarstwie. Jako aktywny deklarujący się chrześcijanin pospieszył do Lorch w przygranicznej prowincji, koło Wiednia, by tam nieść otuchę i nadzieję prześladowanym czterdziestu legionistom chrześcijańskim. Wykonawca poleceń cesarskich ,namiestnik prowincji Akwilinus aresztował Floriana. Namiestnik Akwilin starał się oficera rzymskiego wszelkimi sposobami groźbami i obietnicami zmusić do odstępstwa od wiary. Kiedy jednak środki te zawiodły, kazał go biczować a następnie poddać torturom przez szarpanie jego ciała specjalnymi hakami i wreszcie uwiązawszy kamień młyński u szyi zatopiono dzielnego bohatera w nurtach rzeki Anizy – dzisiejsza Enns, na terenie Austrii. Działo się to 4 maja 304 roku. W raz z nim śmierć poniosło 40 innych chrześcijan, którzy oddali życie Chrystusowi.

Kult św. Floriana znacznie się wzmógł w Polsce po roku 1528, kiedy to ogromny pożar strawił Kleparz – dzielnicę Krakowa, a ocalał jedynie kościół św. Floriana. Odtąd zaczęto czcić św. Floriana w Polsce jako patrona od pożogi ognia i jako opiekuna straży pożarnej. Dlatego jego ołtarze, obrazy i figury można spotkać w kościołach, na bramach miast, na placach, rynkach i w strażnicach.
Szczególną troską otoczyli św. Floriana także ludzie trudnych zawodów jak: hutnicy, kominiarze, czyli przedstawiciele profesji wiążących się z ogniem. Ze względu na rodzaj śmierci jaką poniósł za wiarę, spieszą po jego pomoc ludzie zagrożeni wojną, pożarem, żywiołem wody i wiatru, sztormu, po wódzią a także skażeniem środowiska naturalnego.

Św. Florian – patron ludzi, którzy w trosce o życie bliźniego, ludzkie mienie i środowisko, walczą z kataklizmem, żywiołem, zagrożeniem, nieszczęściem. To wzór człowieka nieugiętego w swoich przekonaniach, wzór wierności wyznawanej wiary, wzór męstwa, odwagi i ofiarności.

Już w XVIII w. odnotowano patronat świętego Floriana, jako świętego od ognia. Św. Florian był oficerem rzymskim, który zginął za wiarę, utopiony w rzece Ems w górnej Austrii (ok. 304 r.). Najstarszym pisanym dowodem dotyczącym tej postaci jest sequentia de Sancto Floriano, zawarta w dwudziestowiecznym rękopisie biblioteki należącej do opactwa Św. Floriana pod Linzem. Święty Florian jako patron chroniący przed ogniem w sztuce pojawia się dość późno, w sztuce niemieckiej w II-ej połowie XV wieku, a w sztuce polskiej na początku XVI w.

Na najstarszych wizerunkach atrybutami świętego Floriana były przeważnie tarcza i chorągiew z godłem jego opactwa. Dopiero w połowie XV w. w wizerunku Św. Floriana pojawia się wiadro z wodą, a u jego stóp gorejący dom albo kościół. Płomienie pożaru patron gasi wodą z wiadra. I tak od tamtych czasów św. Florian przedstawiany jest w postaci rycerza średniowiecznego w zbroi rzymskiej lub średniowiecznej, w czerwonym płaszczu, z chorągwią w jednej i z wiadrem w drugiej dłoni.